Zaproszenie na regionalny jarmark Perski-Izerski przyjęliśmy bez wahania. Imprezę zorganizowano w średniowiecznej Osadzie Kopaniec gdzie, zgodnie z otrzymaną informacją, odżywają dawne obyczaje i tradycje. Wyruszyliśmy bez śniadania, zakładając, że na miejscu w daniach i napitkach będziemy mogli przebierać do woli.

Nasze zmysły oszalały już przy pierwszym straganie. Pierogi uśmiechały się nas, kusiły wszystkie bez wyjątku: z kaszą, grzybami, soczewicą, szpinakiem, na słodko, na ostro, z polewą i bez. Najbardziej zaczepne okazały się te z jagodami. Rozsądek nakazywał umiarkowanie, ale dla oczu i brzucha cały świat zamknął się nagle w ręcznie ulepionym pierogowym wnętrzu. Żołądek wyraźnie informował nas o swoim istnieniu. Pierwsze danie spałaszowaliśmy na stojąco 🙂

Podczas drugiego towarzyszyła nam psina Masza – maskotka jarmarku. O dziwo nie zależało jej na smakołykach. Szukała towarzystwa i domagała się smyrania za uchem :-). Nie wzruszały jej podtykane pod nos ciasteczka z pokrzywy, orzechowe kuleczki, ciasto z rabarbarem czy sernik. Siła charakteru do pozazdroszczenia.

Każde stoisko oferowało inne atrakcje. Królowały wyroby lokalnych wytwórców: syropy, nalewki, przeciery, miody, sery, wypieki ze zbóż nie traktowanych chemią, wegetariańskie i wegańskie dania pełne naturalnego aromatu, łakocie, ale tylko te zdrowe bez substancji konserwujących, glukozy, fruktozy i innych paskudztw z którymi nie radzi sobie nasz organizm.

Na dłużej zatrzymaliśmy się przy stoisku z kuchnią wegetariańską. Tarty i ciasteczka przypominały małe dzieła sztuki. Nazwy niektórych składników brzmiały egzotycznie, ale na pewno były dziełem matki natury. Nie jestem wegetarianką, jem i lubię mięso, ale po prostu od jakiegoś czasu zwracam uwagę na to co „wrzucam” do swojego brzucha i coraz częściej przekonuję się, że w ludzkim organizmie nic nie dzieje się „przez przypadek”.

Zamówiłam kawałek tarty, a Wojtaliński dobrowolnie i bez zachęcania wybrał kociołek zupy przygotowanej według filozofii pięciu przemian oraz ciasto z buraka. Nie wierzyłam własnym oczom. Moja lepsza połowa – zdeklarowany mięsożerca, omijający katowickiego Złotego Osła (knajpeczka z wyśmienitymi bezmięsnymi daniami) szerokim łukiem, z własnej woli zdecydował się na „dziwne jedzenie”, co więcej zaprosił mnie jeszcze na kawę pięciu przemian (?!). Znasz uczucie kiedy dokonuje się niemożliwe? To była ta chwila 🙂

Wszystko czego spróbowaliśmy wyglądało jak z obrazka i rozpływało się w ustach. Największymi oryginałami okazały się wspomniane już ciasteczka z pokrzywy i ciasto z buraka. Gdybym nie wiedziała, nigdy nie domyśliłabym się co jem! Nawet teraz ciężko mi porównać te smaki do innych, powszechnie znanych.

Na Perskim-Izerskim czas biegł w rytmie slow. Oprócz smaków otaczały nas przedmioty rękodzielnicze i artystyczne wykonane przez ludzi prowadzących świadomy styl życia, przekonanych, że świat można zmienić małymi krokami, zaczynając od… siebie.

Do domu wróciliśmy z plecakiem wypełnionym nalewką i konfiturą z płatków róży, kiszonymi liśćmi buka i kilkoma rodzajami białych serów. Najbardziej intrygują mnie liście buka. Podobno są idealne do sałatek i z powodzeniem mogą zastąpić kiszone ogórki.

A może znasz przepis w którym pojawia się ten osobliwy dodatek?